Στην άκρη του γηπέδου, στέκεται με σκυφτό το κεφάλι, έτοιμος να απολογηθεί. Οι γονείς του εκτός ελέγχου του φωνάζουν, τον κρίνουν και τραβάνε όλα τα βλέμματα προς το μέρος τους. Ο λόγος; Η ήττα του γιου τους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Σκηνές σκληρές, συναισθήματα δύσκολα και παιδικές καρδιές που ραγίζουν μια για πάντα. Γονείς που μέσα από τα παιδιά τους θέλουν να εκπληρώσουν τα απωθημένα τους και να ζήσουν τα όνειρά τους.
Πατεράδες που δεν έπαιξαν μπάσκετ ποτέ, πιέζουν τα παιδιά τους, τα κατακρίνουν αν χάσουν ένα τρίποντο και τα βάζουν τιμωρία αν δεν μαρκάρουν σωστά. Μανάδες που ήθελαν να γίνουν μπαλαρίνες, απαγορεύουν στις κόρες τους να φάνε γλυκό για να μην παχύνουν και τις υποχρεώνουν να κάνουν μπαλέτο καθημερινά με τις ώρες.
Γονείς που αγαπάνε τα παιδιά τους, αλλά την ίδια ώρα τα πνίγουν στα δικά τους θέλω. Νέοι που ασφυκτιούν και αγωνίζονται απλά για να χαρίσουν ικανοποίηση στην μαμά και τον μπαμπά. Το θέατρο του παραλόγου!
Το φαινόμενο της καταπίεσης, ώστε το παιδί να γίνει πρωταθλητής, να γίνει τέλειος, να γίνει αήττητος, να γίνει σταρ, πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα.
Καταρχήν δεν είναι όλοι για όλα. Αλλά ακόμα και αν είναι, ο καθένας μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο. Παιδάκια που είναι φτιαγμένα για αριθμούς, άλλα που είναι για τέχνες ή για γράμματα, πρέπει με το ζόρι να γίνουν αθλητές.
Είναι μέγα λάθος ο γονέας να υποχρεώνει τον γιο ή την κόρη να κάνουν προπόνηση. Άνθρωποι που δεν έζησαν όσα ήθελαν, βρίσκουν τρόπο να βιώσουν το συναίσθημα της νίκης και της επιτυχίας μέσω του παιδιού τους.
Γονείς που παραμονεύουν στις προπονήσεις και παίρνουν το ρόλο προπονητή, δασκάλου, μάνατζερ, ψυχολόγου. Καταστρέφοντας το κλίμα μιας ομάδας, καταπιέζοντας το παιδί τους και στο τέλος διαλύοντας τη σχέση με τους προπονητές.
Πλέον στα περισσότερα προπονητικά κέντρα και στους Συλλόγους απαγορεύεται η είσοδος σε γονείς εν ώρα προπόνησης, και πολύ σωστά!
Εκείνοι που θέλουν να κουμαντάρουν τα παιδιά τους, που μαυρίζουν την διάθεση νεαρών αθλητών είναι σίγουρο πως θα ωθήσουν το παιδί τους στην παραίτηση. Ταλέντα που χάνονται γιατί μια μέρα παύουν να αντέχουν την κριτική και την καταπίεση.
Μητέρες που αγαπάνε περισσότερο το παιδί τους όταν στείλει την μπάλα στο πλεκτό. Αλλά την μέρα που δεν θα αποδώσει καλά θα το κοιτάνε με μισό μάτι.
Πατέρες που υποχρεώνουν την κόρη να παίξει μπάσκετ, να κάνει στίβο ή να παίξει μποξ. Μα βρε αδελφέ δεν θέλει, δεν μπορεί ή δεν θέλει και δεν μπορεί.
Ώριμοι και σπουδασμένοι γονείς που ασκούν ψυχολογική ή και σωματική βία στα παιδιά τους επειδή δεν πήραν το μετάλλιο ή επειδή στην ηλικία των 6 δεν ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου αλλά στο τρίτο.
Κουλτούρα τραγική και νοοτροπία αντιαθλητική. Ας καταλάβουν τούτοι οι γονείς ότι με τέτοιες συμπεριφορές τα παιδιά θα σιχαθούν τον αθλητισμό, καλά για πρωταθλητισμό ουδεμία συζήτηση.
Το να γίνει κανείς πρωταθλητής, είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο. Το πιο σημαντικό της υπόθεσης είναι να γίνει κανείς σωστός άνθρωπος, με καθαρό μυαλό και ψυχή γεμάτη φως.
Όταν η ματαιοδοξία, το χρήμα, η λάμψη και η προβολή είναι αυτά που θέλουν οι γονείς για τα παιδιά τους, τότε το μέλλον του αθλητισμού στην Ελλάδα αλλά και εν γένει της κοινωνίας, προβλέπεται σκοτεινό.
Οι πρωταθλητές δεν χτίζονται μόνο μέσα σε γυμναστήρια. Αλλά και στο σπίτι με γονείς όμορφους. Με ανθρώπους γεμάτους κατανόηση. Που στηρίζουν το παιδάκι στην προετοιμασία, στην κούραση. Με ανθρώπους που χειροκροτούνε όλο χαμόγελο στη νίκη. Μα στέκονται όρθιοι με σεβασμό στην ήττα. Αυτά τα μυαλά, αυτοί οι γονείς είναι εκείνοι που μεγαλώνουν μελλοντικούς πρωταθλητές.
Μαμάδες και μπαμπάδες που περιμένουν με τις ώρες μέσα στο αυτοκίνητο να τελειώσει το παιδί την προπόνηση. Που θα νοιαστούν για το πως αισθάνεται ο νεαρός αθλητής. Που θα εμψυχώσουν πριν τον αγώνα. Μα πάνω από όλα την στιγμή που θα έρθει η ήττα θα αγκαλιάσουν το παιδί τόσο σφιχτά που την επόμενη μέρα θα το κάνουν να θέλει να πάει με τα χίλια για προπόνηση. Για να προπονηθεί όχι μόνο με στόχο την νίκη στο βάθρο, αλλά και στη ζωή την ίδια.
