29/03/2024

Ο πρώτος αγώνας…

Άρθρο της Νικολέτας Γκαρέτσου

Η παρότρυνση των γονέων ή η προσωπική θέληση ώθησαν το παιδί να ξεκινήσει προπόνηση. Το έγραψαν σε έναν Σύλλογο μαχητικών αθλημάτων και από εκείνη τη μέρα η ενασχόληση με τον αθλητισμό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του.


Αφού πέρασε λίγος καιρός, το παιδί άρχισε να γνωρίζει καλύτερα το άθλημα και να αποκτά κουλτούρα πρωταθλητή σε κάποιες περιπτώσεις. Ήρθε λοιπόν εκείνη η μέρα που ο προπονητής θα το ξεχωρίσει και θα ασχοληθεί πιο σοβαρά μαζί του. Τότε θα τεθεί ο στόχος: η συμμετοχή στον πρώτο αγώνα!

Στα μαχητικά αθλήματα, το πιο συνηθισμένο φαινόμενο που θα συναντήσει κανείς σε σχολές και συλλόγους είναι εκείνο των εφήβων ή των ενηλίκων οι οποίοι ξεκίνησαν με όραμα τη συμμετοχή σε αγώνες. Με πείσμα, επιμονή και κέφι προπονούνται καθημερινά για να πετύχουν τον στόχο. Το πιο πιθανό είναι πως σε εύλογο χρονικό διάστημα θα πραγματοποιήσουν το όνειρο τους. Η συμμετοχή των εφήβων και των ενηλίκων σε έναν αγώνα είναι διαφορετική υπόθεση, από τη συμμετοχή ενός μικρού αθλητή.

Τα μικρά παιδιά ηλικιών 5, 6, 7 ακόμα και 8 ετών συνήθως ξεκινάνε τις προπονήσεις για να παίζουν, να αποκτούν παρέες και να κοινωνικοποιούνται. Μερικά δε από αυτά εκπληρώνουν τα θέλω των γονιών τους. Όταν ο προπονητής τα ξεχωρίσει και βρει πως έχουν ταλέντο και δυνατότητες, θα προπονηθούν για τον πρώτο αγώνα και τότε θα αρχίσει να σοβαρεύει η κατάσταση.

Οι μικροί αθλητές προπονούνται για τον πρώτο αγώνα, χωρίς να μπορούν να φανταστούν πως θα είναι εκείνη η μέρα. Η προετοιμασία μα κυρίως η μέρα του αγώνα πρέπει να είναι μια γιορτή. Το παιδί πρέπει να είναι χαλαρό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να του μεταφέρουν γονείς και προπονητές το αίσθημα του φόβου, του άγχους και της υποχρέωσης να κερδίσει.

Το Σάββατο ή η Κυριακή που θα παίξει τον πρώτο του αγώνα, το πρώτο σπαρινγκ, το πρώτο Διασυλλογικό, πρέπει να είναι μια μέρα που θα θυμάται για πάντα με χαμόγελο και νοσταλγία.

Κάτι τέτοιες μέρες, αυτές οι μέρες είναι που θα παίξουν τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη του παιδιού ως αθλητή. Περιπτώσεις που αντιμετωπίζουν τον 5 ετών αθλητή με αυστηρότητα, ψυχρότητα και επιπολαιότητα πιθανόν να κλονίσουν την ψυχολογία του. Προπονητές που στέκονται στην γωνία και του φωνάζουν με κακία, γονείς που κρίνουν και δημιουργούν ανυπόφορο άγχος, θα οδηγήσουν το παιδί στην παραίτηση και στην ήττα. Όχι απαραίτητα από τον αγώνα αλλά από τον πρωταθλητισμό.

Ο πρώτος αγώνας είναι κάτι που ο αθλητής θα θυμάται για πάντα. Η μυρωδιά του χώρου, οι ήχοι, η θερμοκρασία, ο διαιτητής, ο κόσμος στην κερκίδα. Όλα αυτά θα υπάρχουν στο υποσυνείδητο και στη σκέψη του όσα χρόνια και αν περάσουν.

Η προηγούμενη μέρα πριν από το παιχνίδι πρέπει να είναι σαν όλες τις άλλες. Όμορφο κλίμα, ακόμα πιο όμορφα συναισθήματα. Το παιδί δεν πρέπει να αισθανθεί ότι θα συμβεί κάτι την επόμενη μέρα.

Ο πρώτος αγώνας ίσως να σταθεί η αφορμή ώστε ο μικρός αθλητής να θέσει μέσα του στόχους και να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί πιο σοβαρά με το άθλημα. Όταν φτάσει η μέρα της μεγάλης γιορτής, η ώρα που το παιδί θα σταθεί στη γωνία έτοιμο να δείξει τι έχει μάθει σημαντικό ρόλο θα παίξει το ζευγάρωμα. Καλό θα ήταν να μην επιτραπεί στους υπευθύνους να ζευγαρώσουν τον πρωτόβγαλτο αθλητή με έναν αρκετά πιο έμπειρο. Σε μια τέτοια περίπτωση το παιδί θα τρομάξει, θα πονέσει και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θελήσει να παίξει  ξανά.

Ο πρώτος αγώνας είναι σπουδαίο πράγμα. Ακόμα και αν το παιδί δεν κάνει στην πορεία πρωταθλητισμό, είναι μια εμπειρία που ωριμάζει τον άνθρωπο. Μια στιγμή που πάντα φιγουράρει στις αναμνήσεις. Οι περισσότεροι αθλητές θυμούνται για πάντα, εκείνη τη μέρα Τι ρούχα φόρεσαν, τι χρώμα γάντια, τι τους έλεγε ο προπονητής. Δεν έχει ρόλο αν ο αθλητής είναι μόλις 6 χρονών. Τη στιγμή που πατάει στο ρινγκ και αγώνας ξεκινά θα την αποθηκεύσει στο άλμπουμ της μνήμης.

Περιστατικά, που φωνάζουν στο μικρό παιδάκι, οδηγίες του τύπου ΄΄χτύπα πιο δυνατά, πόνεσε τον, κατέβασε τον κάτω’ ‘ και άλλα τέτοια, το σίγουρο είναι πως διαμορφώνουν έναν λάθος αθλητή μα πάνω από όλα έναν λάθος άνθρωπο.

Από την προετοιμασία, μέχρι την πρώτη μέρα του αγώνα το ευ αγωνίζεσθαι πρέπει να διδάσκεται και να είναι πρότυπο για τα παιδάκια.

Το παιδάκι εκείνο το μικρό, που ετοιμάζεται να μπει στο ρινγκ να παίξει το πρώτο παιχνίδι του. Που τα μαγουλά του είναι κατακόκκινα, που μέσα στο παιχνίδι μηχανικά κάνει τα όσα θυμάται από την προπόνηση. Είναι πολύ πιθανό να είναι ο αυριανός πρωταθλητής της κατηγορίας του. Ας είναι λοιπόν ο πρώτος αγώνας αυτού του παιδιού και κάθε μικρού παιδιού η αρχή για μια μεγάλη αθλητική πορεία. Μα πάνω από όλα το ξεκίνημα μιας πιο όμορφης ζωής, αυτής του αθλητή με ήθος.