Στις «Μαχητολογίες» όπως έχετε καταλάβει θα ξεφεύγουμε από τ’αυτού κάθε αυτού μαχητικά ζητήματα… Περίμενα να περάσει και η «μαύρη» μέρα των κηδειών των τριών οπλιτών που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, ώστε να θίξω αυτή τη τόσο δυσάρεστη εξέλιξη μόλις μερικές ημέρες προτού σας χαιρετήσω για να πάω να υπηρετήσω κι εγώ την πατρίδα μου.
Τρεις άνθρωποι λοιπόν έχασαν τη ζωή τους, επειδή το σύστημα επιβάλει τη συντήρηση όπλων που ηλικιακά ξεπερνούν και τα πενήντα χρόνια. Το ίδιο σύστημα επιβάλει την ανατροφή… υπηρετών της πατρίδας και όχι προστάτες αυτής. Η διαβάθμιση του στρατού είναι τέτοια που πολιτικοί οι οποίοι δεν έχουν καν φανταστεί πως βρωμάει μία «τούρκικη» γίνονται από τη μία ημέρα στην άλλη από υπουργοί υγείας, υπουργοί αμύνης! Κοτσάρουν ένα τζάκετ του στρατού και κάνουν και καμιά βόλτα στην παραμεθόριο για να δείξουν πως κάτι αξίζουν.
Δυστυχώς η επταετία της χούντας διέλυσε το στρατό συθέμελα, καθώς φοβούμενοι όλοι την ιδέα ενός νέου πραξικοπήματος έκαναν το στρατό κάτι μεταξύ κατασκήνωσης που συνάμα ξεφτιλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και δυστυχώς βάζει σε κίνδυνο τη ζωή κάθε στελέχους της, όπως έγινε πριν από μερικές ημέρες στο Βόλο. Αμφιβάλω πως οι ηθικοί αυτουργοί του δράματος θα πληρώσουν ποτέ ελπίζω όμως τα στελέχη μετά απ’αυτά να πάρουν τα πάνω τους και να χτίσουν έτσι την έννοια στρατός ώστε να τον κάνουν ελκυστικό, εποικοδομητικό και όχι επικίνδυνο.
Φυσικά και δεν συμφωνώ με τους προπαγανδιστές, βισματίες που στα 35 φεύγα τους απαιτούν να καταργηθεί ο στρατός, γιατί αυτοί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Η Ελλάδα κακά τα ψέματα είναι περικυκλωμένη από εχθρούς και χρειάζεται ανά πάσα στιγμή άντρες έτοιμους να υπερασπιστούν τα εδάφη και την ακεραιότητά. Πολεμιστές όμως εκπαιδευμένους για μάχη… Όχι ανθρώπους που θα τρώνε για εννέα μήνες αγγαρεία και συντήρηση όπλων που μπορεί να αποβεί μοιραία, όπως στο Βόλο…
Αν και δεν έχω πάει στρατό, σε λίγες ημέρες παρουσιάζομαι, μου είναι πανεύκολο να καταλάβω λόγω των εμπειριών μου πως πολλοί εκ των στελεχών εντός των στρατοπέδων βρίσκονται εκεί λόγω των κόμπλεξ που κουβαλάνε ή γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους. Ψυχολογικά από το σπίτι, παιδικά τραύματα από το σχολείο. Αυτοί είναι που μολύνουν το στρατό και έχουν κάνει τα νέα παιδιά να σιχαίνονται την ιδέα της στράτευσης. Στο στρατό και ειδικά ανά μεταξύ των στελεχών που βρίσκονται κάθε μέρα με φαντάρους πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που εμπνέουν και όχι χαζοβιόληδες ψυχασθενείς.
Το ζήτημα όμως είναι να δικαιωθούν όσο γίνεται οι οικογένειες των τριών ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα, επειδή ένα σάπιο σύστημα τους αναγκάζει να ελέγχουν αμφιβόλου ποιότητας όπλα, γιατί κάποιοι επέλεξαν να φέρνουν παροπλισμένα, στραβά υποβρύχια για να τσιμπάνε τις μίζες. Κάποιοι επέλεξαν ετσιθελικά να μην δικαιώσουν ποτέ τις ψυχές των ηρώων μας στα Ίμια. Το θέμα βρωμάει από παντού και φυσικά δεν θα βρω εγώ τη λύση. Το μόνο που πρέπει να ζητάμε εμείς που έχουμε βήμα στα Μέσα είναι ανάπαυση των ψυχών που χάθηκαν ένα μεσημέρι στο Βόλο…
