Δυστυχώς η πορεία των τελευταίων διοργανώσεων δικαιώνει αυτό που λέγαμε πριν από καιρό, πως υπάρχουν φόβοι ότι οι εποχές «παχιών αγελάδων» στον χώρο των μαχητικών αθλημάτων τελειώνουν.
Θέλω να πιστεύω όμως πως η σανίδα σωτηρίας υπάρχει. Αυτή έχει να κάνει με το matchmaking των promoter. Ο κόσμος έχει κουραστεί να τρέχει σε διοργανώσεις ανά 15 μέρες, κακά τα ψέματα. Οπότε το προϊόν που θα πρέπει να προσφέρει ο διοργανωτής θα πρέπει να είναι και ελκυστικό. Το να φέρει κάποιος έναν αθλητή από το εξωτερικό που τώρα ξεκινά την καριέρα του δεν νομίζω πως έχει κάποιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως δύο Έλληνες αθλητές που δεν έχουν ξαναπαίξει, είτε δίνουν μία ρεβάνς θα τραβήξουν τον κόσμο. Η ποιότητα του αθλητή δεν είναι πάντα αυτή που μετράει. Για να πάει μπροστά ο τομέας, αυτό που χρειάζεται να ζυγίζει κανείς, είναι η εμπορικότητα του κάθε αθλητή.
Ποιος δεν θα ήθελε να δει τον Ζαμπίδη με κάποιον Έλληνα; Τον Μπιτάκο με έναν ελπιδοφόρο αθλητή; Μάχες στα 70 κιλά όπου υπάρχει πληθώρα επιλογών; Αγώνες στα βαρέα που ήδη προχωράει το συγκεκριμένο στις περισσότερες διοργανώσεις.Ξεκαθάρισμα και στις γυναίκες, που τον τελευταίο καιρό υπάρχει απαξίωση όσον αφορά το θέαμα που βλέπει ο κόσμος. Αν βάλεις ένα ζευγάρι ανταγωνιστικό, που διψάει για διάκριση είναι σίγουρο πως θα δούμε καλύτερο θέαμα.
Ας ξεκαθαρίσουν λοιπόν τι μέλει γενέσθαι στο «χωριό» και ύστερα ας βάλουμε πλώρη για αθλητές του εξωτερικού καθώς απέχουμε ακόμη πολύ. Η μαγιά υπάρχει αλλά θα πρέπει να γίνει και η ανάλογη διαχείριση για να δούμε αποτελέσματα και να μην βγάζουμε έναν αθλητή τα 30 χρόνια!
