29/03/2024

Κουβεντιάζοντας με τον δάσκαλο Γιώργο Ζαντιώτη

Άρθρο της  Νικολέτας Γκαρέτσου


Πήγα να τον βρω… Είχαμε καιρό να μιλήσουμε, μα πάντα οι αναμνήσεις μας συνδέουν..

Ο Γιώργος Ζαντιώτης ήταν ο προπονητής μου στο ζιου-ζιτσου. Ένας δάσκαλος γεμάτος εμπειρία, γνώση και πάθος. Ικανός να φτιάξει πρωταθλητές μα πάνω από όλα ανθρώπους.

Είχε ήδη νυχτώσει, ήταν κοντά 9. Πέρασα το κατώφλι της σχολής και μπήκα μέσα. Στο βάθος το τατάμι, γνώριμη μυρωδιά. Εκείνος καθόταν στο γραφείο του. Κατευθείαν στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από τα παλιά τότε που διστακτικά πήγαινα και τον ρωτούσα αν θα κερδίσω στους αγώνες και εκείνος μου έλεγε με σιγουριά, συνέχισε τις προπονήσεις και όλα καλά!

Κάθομαι απέναντί του, αυτή τη φορά είμαι εκεί για να συζητήσουμε, να κουβεντιάσουμε για το σπορ που αγαπάμε τόσο. Μια φωτογραφία στον τοίχο, εκείνος σε πολύ μικρή ηλικία να φοράει στολή και να προπονείται, με κάνει να τον ρωτήσω πως μπήκαν οι πολεμικές τέχνες στην ζωή του. Μου απαντάει αμέσως : «Οι πολεμικές τέχνες μπήκαν στη ζωή μου σε ηλικία 12 ετών. Ξεκίνησα με το Okinawa Karate δίπλα στον Master Bill Ζαχόπουλο και τον βοηθό του Χαράλαμπο Αργυρίου.» Μου μιλάει με νοσταλγία, θυμάται τα παλιά και δεν το κρύβει…

«Η σχολή εκείνη είχε γίνει το δεύτερο μου σπίτι. Σαν αθλητής και σαν μαθητής έκανα πολλά χιλιόμετρα με πολλές συμμετοχές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τόσο στο Okinawa karate όσο και στο ζιου-ζιτσου.»

Δοκιμάσατε πολλά είδη πολεμικών τεχνών, αλήθεια γιατί σας κέρδισε το ζιου-ζιτσου, σκέφτομαι δυνατά. Το σκέφτεται λίγο, με κοιτάει στα μάτια (έτσι συνηθίζει να κάνει): «Υπήρξα σαν μαθητής και σαν αθλητής στην κυριολεξία ακόλουθος των Δασκάλων μου. Η περίοδος που υπήρξα στο ανώτατο επίπεδο των αποδόσεων μου, συνέπεσε με τη Δύση του Okinawa Karate και το δύσκολο ξεκίνημα του ζιου-ζιτσου. Έτσι λοιπόν προτίμησα  να μάθω από την αρχή το κλασικό-παραδοσιακό ζιου-ζιτσου και να κάνω μια νέα αρχή.»

Τον διακόπτω… Σας αρέσουν τα νέα ξεκινήματα, του λέω….

«Ναι, η επαφή μου με τη Παγκόσμια Ομοσπονδία ζιου-ζιτσου αλλά και η αναγνώριση της Ελληνικής Ομοσπονδίας (ΕΦΕΟΖΖ) από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, άνοιξαν νέους δρόμους.»

Μπαίνει εκείνη την ώρα ένα παιδάκι γύρω στα 6 μέσα στο γραφείο και σταματάμε την κουβέντα, του λέει κάτι στο αυτί. Ο δάσκαλος το παίρνει αγκαλιά και του ζητάει να επιστρέψει στον προπονητικό χώρο και στον στόχο του.

Αθλητικός Σύλλογος Λεύκαρος! Ένα φυτώριο για νέους πρωταθλητές. Πείτε μου αλήθεια, πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιδέα.. Τα μάτια του λάμπουνε … «Έχω σπουδάσει φυσικοθεραπεία, μηχανικός αυτοκινήτων και ταυτοχρόνως «σπούδασα» δίπλα στον Βασίλη Ζαχόπουλο στην Κεντρική Ακαδημία. Από τα τρία αυτά αντικείμενα με κέρδισαν οι πολεμικές τέχνες, ήθελα να ανοίξω μια σχολή και να διδάξω τους μαθητές μου. Ήταν το όνειρο μου. Το 1994 λοιπόν ξεκίνησε ο Αθλητικός Σύλλογος Λεύκαρος. Ο Λεύκαρος και οι άνθρωποι του είχαν την τύχη και την τιμή να λειτουργήσουν ως κεντρικό και κάποιες φορές μοναδικό κινητήριο γρανάζι του ζιου-ζιτσου. Βοηθώντας στην ανάπτυξη του αθλήματος. Από τότε μέχρι σήμερα είναι σταθερά πρωταθλητής σύλλογος.»

Σταματάει να μιλάει. Κοιταζόμαστε. Έχουμε ζήσει πολλά στο ταταμι. Αγώνες, διακρίσεις, βάθρα. Παίρνουμε μια ανάσα, από εκείνες που παίρνεις όταν αναπολείς.

Τον ρωτάω στα ίσα, γιατί να φέρει ένας γονιός το παιδί του στο άθλημα του ζιου-ζιτσου. «Το ζιου-ζιτσου είναι μια πολεμική τέχνη, μαχητικό άθλημα και μέθοδος αυτοάμυνας. Είναι μια ολοκληρωμένη αθλητική ενασχόληση. Τα παιδιά μαθαίνουν να συγκεντρώνονται, να λειτουργούν σε ομάδες και να πειθαρχούν. Γυμνάζονται και εκτονώνονται. Ξεχωρίζουν από την ηρεμία, τον δυναμισμό και την αποτελεσματικότητα τους ως μαθητές, φοιτητές και αργότερα ως πολίτες.»

Έλα αφού το ξέρεις μου λέει. «Το ζιου-ζιτσου είναι εφόδιο ζωής. Εργαλείο πολύ σημαντικό που μπορούν οι γονείς να προσφέρουν στο παιδί τους.»

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Όμως δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω.. Στην Ελλάδα που δεν ευνοεί τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό, αλλά ούτε τα μικρά σπορ. Τι έχει να κερδίσει ένα παιδί και ένας έφηβος από το ζιου-ζιτσου..

Ξεκινάει να μου απαντήσει γεμάτος παράπονο. ‘’Δυστυχώς στη χώρα μας μέχρι πρότινος είχαν την εύνοια το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση και μετά από κάποιες διακρίσεις η υδατοσφαίριση και ο στίβος. Τα μικρά σπορ και τα όχι Ολυμπιακά Αθλήματα δεν έχουν την βοήθεια του Κράτους. Δεν έχουν επίσης βοήθεια από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ενώ για τις πολεμικές τέχνες υπάρχει χώρος στη δημοσιογραφική πίτα μιας και το κοινό είναι μεγάλο.

Αθλητές διακρίνονται στο εξωτερικό και κανείς δεν το μαθαίνει. Αυτό που κερδίζουν οι νέοι από την ενασχόληση τους είναι η μοριοδότηση όταν πραγματοποιηθεί κάποια σημαντική κατάκτηση σε διεθνείς αγώνες.’’

Χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του αλλά και το βλέμμα του.. «Δυστυχώς μετά την ηλικιακή κατηγορία των -21 όλοι οι πρωταθλητές μας χάνονται στον κικεώνα του επαγγελματικού στίβου και της επιβίωσης. Είτε με ήσυχο και αθόρυβο τρόπο, είτε με έντονη διαμαρτυρία τα παρατάνε.»

Ξέρω ότι τον θλίβει αυτό. Ξέρω ότι τον δυσαρεστεί που γενιές και γενιές αθλητών χάθηκαν έτσι. Αλλάζω κλίμα. Μιλήστε μου για τα κορίτσια και τις πολεμικές τέχνες!!

«Η ανάγκη αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας οδήγησε δειλά-δειλά τις γυναίκες να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες. Πολλές προχώρησαν δυνατά και στο κομμάτι του πρωταθλητισμού. Διακρίνουμε πλέον πολλές γυναίκες και σε  Ολυμπιακά μαχητικά αθλήματα. Το γυναικείο φύλο μπορεί τα πάντα, και σήμερα πολλά κορίτσια είναι θρύλοι στο άθλημά τους.»

Χαζεύω το γραφείο. Το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία. Εκείνος και γύρω του παιδιά με κινητικές δυσκολίες. Φοράνε όλοι στολή ζιου-ζιτσου. Καρφώνεται το βλέμμα μου. Χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα αρχίζει να μου μιλάει με τον ήρεμο τρόπο του…

«Το 1999 μετά από Πρόσκληση του Δήμου Βούλας ήρθαμε σε επαφή με τα παιδιά του ΠΙΚΠΑ Βούλας. Ήρθαν και παρακολούθησαν μια επίδειξη ζιου-ζιτσου. Ξετρελάθηκαν. Όμως στο τέλος της βραδιάς γύρισε ένα από τα παιδιά και μου είπε ‘’ Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τα εξασκήσουμε εμείς αυτά που είδαμε.» Και τότε προβληματίστηκα. Ξεκίνησα δοκιμαστικά να τους διδάξω. Το πλάνο πέτυχε! Και έτσι το 2003 έγινε επίσημη πρόταση στην Παγκόσμια Ομοσπονδία να διαδοθεί το πρόγραμμα. Κάθε επαφή με αυτά τα υπέροχα παιδιά με κάνουν καλύτερο άνθρωπο και νιώθω ευγνώμων στο Θεό για το όμορφο δώρο της ζωής.

Κοιτάω το ρολόι έχει ήδη πάει κοντά μεσάνυχτα. Ξέρω ότι δεν μας απομένει αρκετός χρόνος. Αποφασίζω να τον ρωτήσω κάτι το οποίο γνωρίζω ότι το δουλεύει καθημερινά στο μυαλό και την καρδιά του.

Όνειρο σας η Ίδρυση ενός μεγάλου Διεθνούς Κέντρου Πολεμικών Τεχνών.. Μιλήστε μου γιαυτό..

«Χρειαζόμαστε μέρες ολόκληρες για να σου αναλύσω το προτζεκτ αναλυτικά. Αυτό που θα σου πω είναι ότι στην Ελλάδα δικαιούμαστε ένα μεγάλο διεθνές ερευνητικό κέντρο για τις πολεμικές τέχνες. Ή χώρα μας, το κλίμα, ό ήλιος, η φύση είναι ιδανικές συνθήκες για τη δημιουργία ενός τέτοιου κέντρου με διεθνή ακτινοβολία. Με τη συνεργασία Ακαδημαικών θα μπορούσε να γίνει ερευνητικό και πανεπιστημιακό.»

Ο ίδιος νιώθει πως ο Αθλητικός Σύλλογος Λεύκαρος είναι πολύ κοντά σε κάτι τέτοιο.

Σηκώνεται από την καρέκλα και ξεκινάει να ετοιμάζεται, να επιστρέψει σπίτι. Είναι από το πρωί σε προπονήσεις. Ξέρουμε και οι δύο ότι θα συναντηθούμε ξανά. Θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας, ίσως την επόμενη φορά μέσα στο ταταμι.

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στη σχολή. Ζωντανεύουν εικόνες και συναισθήματα τότε που ήμουν αθλήτρια του. Κοιτάει μαζί μου το ταταμι, το ντοτζο. Σκύβει προς το μέρος μου και μου λέει ‘’ Μην ξεχάσεις ποτέ ότι ντότζο σημαίνει πεφωτισμένος χώρος. Ο χώρος της αλήθειας. Όταν δεν νιώθεις καλά να έρχεσαι να κάνεις προπόνηση. Ο αθλητισμός ενώνει, κάνει τις καρδιές πιο ζεστές.’’

Χαμογελάω και φοράω το μπουφάν μου. Λίγο πριν φύγω τον κοιτάω, μια τελευταία ερώτηση ..Πώς σας αρέσει να σας αποκαλούν, δάσκαλο ή προπονητή;

«Στο χω ξανά πει. Ο όρος Δάσκαλος καλύπτει και τα δυο! Ο μαθητής είναι ένα λευκό χαρτί. Σχεδιάζει ο Δάσκαλος και ο μαθητής απλά χρωματίζει.»

Ο Γιώργος Ζαντιώτης είναι κάτοχος μαύρης ζώνης 7 dan στο ζιου-ζιτσου. Έχει διατελέσει Ομοσπονδιακός Προπονητής του αθλήματος από το 1998 μέχρι και σήμερα καθώς επίσης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας Διεθνής Διαιτητής. Είναι μέλος της επιτροπής ιεραρχίας και υπεύθυνος της ένωσης Αττικής. Η σχολή του GEOBUKAN BUDO CLUB- ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΕΥΚΑΡΟΣ εδρεύει στη Βάρη Λεωφ. Βάρης- Βαρκίζης  94.