Για ακόμη μια φορά οι αρμόδιοι της χώρας τούτης, τρώνε τα παιδιά που αξίζουν. Τι θα πει ότι κόβεται η μοριοδότηση και η δυνατότητα εισαγωγή σε Πανεπιστήμια, σε αθλητές που τίμησαν την ίδια τους την πατρίδα;
Μαθητές αριστούχοι με την αξία τους περνάνε στις σχολές της αρεσκείας τους. Από κει και πέρα και οι αθλητές οι οποίοι θυσίασαν όλα τους τα χρόνια για να ανεβάσουν την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Παιδιά που πάλεψαν, πόνεσαν, ίδρωσαν.. Αξίζουν και αυτά μια ευκαιρία για ένα καλό και όμορφο μέλλον.
Όσο για εκείνους που δυνατά φωνάζουν ότι ακόμη και αν περάσουν σε κάποια καλή σχολή οι πρωταθλητές δεν θα τα καταφέρουν, ας πάρουν χαμπάρι πως τα παιδιά των σπορ έχουν μάθει να τα βγάζουν πέρα στα δύσκολα. Ίσως όχι ακριβώς στα 4 χρόνια, αλλά λίγο αργότερα θα πάρουν το πτυχίο, και αν πάλι δεν το καταφέρουν τουλάχιστον τους δόθηκε η ευκαιρία.
Σε τούτη τη χώρα ο ρατσισμός υπάρχει παντού. Σε χρώματα, σε κοινωνικές τάξεις και πλέον και στους αθλητές. Είσαι αθλητής; Ε είσαι μόνο για τα γυμναστήρια και τις προπονήσεις. Αυτή η κουλτούρα του νεοέλληνα που θεωρεί τα παιδία που κρεμάνε μετάλλια στο στήθους τους, κατώτερους πνευματικά πρέπει να την εξαλείψουμε.
Ας καταλάβουν εκείνοι που πάνε τη χώρα έτη φωτός πίσω, ότι ο πρωταθλητισμός είναι σπουδαίο πράγμα και πως τα πλάσματα που ονομάζονται αθλητές βγάζουν τη χώρα ασπροπρόσωπη. Σε μια περίοδο που όλα πάνε λάθος, ο αθλητισμός είναι εκείνος που πολλές φορές μας φέρνει χαρά. Παγκόσμιοι πρωταθλητές που τιμάνε όλο το Έθνος σε διεθνείς διοργανώσεις. Ξένοι μιλάνε με καμάρι για τους Έλληνες αθλητές την ίδια ώρα που η ίδια τους η χώρα τους τρώει, τους μηδενίζει και τους κόβει τα φτερά.
Είναι ντροπή. Δεν έφαγε κανείς τη θέση κανενός. Άνθρωποι κακεντρεχείς, γεμάτοι κόμπλεξ. Πρέπει επιτέλους, να ξυπνήσουμε και να δώσω ευκαιρίες και επιβράβευση σε ανθρώπους που έχουν αθόρυβα χαρίσει τόσα στον τόπο. Η διάκριση ανάμεσα στους πρωταθλητές και τους αριστούχος μαθητές πρέπει να κοπεί εδώ και τώρα.
Αν τελικά πάψει να επιτρέπεται η εισαγωγή των αθλητών σε Πανεπιστήμια (πλην ΤΕΦΑ), τότε ο πρωταθλητισμός και εν γένει ο αθλητισμός θα βιώσει άσχημες μέρες. Σχολές που βασίζονται σε νέα παιδιά, τα φυτώρια μελλοντικών πρωταθλητών θα αρχίζουν να βάζουν λουκέτο γιατί πλέον οι γονείς δεν θα επιτρέπουν στα παιδάκια να αθλούνται. Θα τα στέλνουν από το πρωί ως το βράδυ σε φροντιστήρια ώστε να καταφέρουν να κερδίσουν την πολυπόθητη θέση στο Πανεπιστήμιο.
Για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται η λάθος «μενταλιτέ», ένας τρόπος αξιολόγησης καθόλου σύγχρονος, και άκρως αντίθετος με χώρες του εξωτερικού. Σε άλλα ευρωπαϊκά μέρη (για να μη μιλήσουμε για την Αμερική) οι αθλητές κερδίζουν υποτροφίες, το κράτος τους υπολογίζει, τους βοηθάει και τους ανοίγει πόρτες για ένα λαμπρό μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που σε άλλα κράτη σπουδαίοι επιστήμονες είναι πρώην πρωταθλητές.
Πρέπει να αφήσουμε τους νέους να αναπτύξουν πολύπλευρες και πολυτάλαντες προσωπικότητες. Πρέπει να σταματήσει γίνεται διαχωρισμός: Ή άριστος μαθητής, ή πρωταθλητής. Φίλε μου μπορεί το παιδί να γίνει και τα δύο. Αρκεί να υπάρχει σωστή καθοδήγηση.
Για ακόμη μια φορά κόβουμε τη φόρα στους φιλόδοξους νεαρούς να αθληθούν και να βάλουν στόχους. Να ονειρευτούν και να παλέψουν για το κύπελλο, το βάθρο, τη σημαία και στην τελική ναι και για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο.
Άλλα παιδιά πάλεψαν με το διάβασμα, τα φροντιστήρια, τις ατελείωτες ώρες πάνω από βιβλία. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που μετά το σχολείο, τρέχοντας πήγαιναν στην προπόνηση, περνούσαν 2-3 ώρες εξασκώντας το άθλημα. Γυρνούσαν σπίτι διάβαζαν. Κοιμόντουσαν και το πρωί πριν το σχολείο είχαν πρωινή προπόνηση. Δηλαδή τι ; Επειδή αποφάσισαν να γίνουν αθλητές, επειδή είχαν κάποιο ταλέντο, σημαίνει ότι το μέλλον τους πρέπει να έχει να κάνει απαραίτητα με τη γυμναστική;
Άτυχα τελικά τα ταλαντούχα παιδιά που γεννιούνται σε μια χώρα που επικρατούν κλειστόμυαλοι άνθρωποι. Άνθρωποι με στερεότυπα. Σκληροί και απόλυτοι. Τυχερά τα παιδιά που βρίσκουν το ταλέντο από μικρά και έχουν την άνεση να φύγουν στο εξωτερικό και να διαπρέψουν. Ίσως τους λείπει ο ήλιος, η θάλασσα και ο καθαρός αέρας. Όμως εκεί θα πάρουν αυτό που τους αξίζει, αυτό για το οποίο πολεμάνε κάθε μέρα.
Ένα γνωστό τραγούδι λέει :
«Κι ας μη μου’χεις χαρίσει ποτέ
Ένα χάδι ως τώρα
Πάντα εδώ θα γυρνώ
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
Σε τούτη τη χώρα.»
Μόνο που δυστυχώς πλέον το πείσμα και η τρέλα των νέων θα τελειώσουν και ολοένα και περισσότερα ταλαντούχα παιδιά θα πάρουν το δρόμο, για μακριά. Αποχαιρετώντας μια για πάντα εκείνους που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τους διώξουν.
