Δοκιμάζοντας διάφορα μαχητικά αθλήματα στη ζωή μου και μπαίνοντας για να προπονηθώ σαν αθλητής σε πάνω από δέκα διαφορετικά dojo κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα παιδιά που παρακολουθούνται από τους γονείς τους στις προπονήσεις δεν μαθαίνουν και κάνουν αγγαρεία…
Χωρίς να θέλω να το παίξω δάσκαλος μαχητικών ή παιδοψυχολόγος, μοιράζομαι σήμερα μαζί σας την άποψή μου επί του συγκεκριμένου μείζονος ζητήματος.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: «Πρέπει ή δεν πρέπει οι γονείς να κάνουν τους θεατές την ώρα της προπόνησης μέσα στο γυμναστήριο;»
Προσωπικά κατέληξα στο συμπέρασμα πως η διαδικασία αυτή που υποβάλουν οι γονείς τα παιδιά τους την ώρα την προπόνησης μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει μεταξύ της σχέσης του μαθητού με τον δάσκαλο και της τέχνη την οποία θέλει να καλλιεργήσει…
Τα μαχητικά αθλήματα και τα γυμναστήρια στα οποία διδάσκονται δεν είναι ούτε πάρκινγκ ούτε ινστιτούτα αδυνατίσματος ούτε παιδικές χαρές.
Ένας άνθρωπος που διδάσκεται μαχητικά αθλήματα είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση στη ζωή του. Νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του έξω στην κοινωνία και αν μη τι άλλο καλλιεργείται στο πνεύμα του το ένστικτο της επιβίωσης που αποτελεί απαραίτητο αγαθό στον άνθρωπο που επιθυμεί να δημιουργήσει στη ζωή του. Πώς θα αποφασίσεις να βγεις στην αγορά εργασίας ή πως θα μπεις να στήσεις μία οικογένεια όταν είσαι χέστης ή θες συνέχεια τη στήριξη των άλλων;
Όταν λοιπόν βάζετε το παιδί στα μαχητικά αθλήματα είστε οι πρώτοι μάγκες. Όταν όμως το παρακολουθείτε κι αυτό το καημένο σε κάθε του κίνηση γυρίζει τα ματάκια του και σας κοιτάει γεμάτο με την τάση να τον επιβεβαιώνετε τότε κάνετε μεγάλο λάθος.
Παρατήρησα στα προσωπικά μου βιώματα πως όταν το παιδί δεν κάθεται ήσυχα και ο δάσκαλος φωνάξει ή το τιμωρήσει αυτομάτως το ανήλικο πηγαίνει προς τον γονέα για να προστατευτεί. Αρκετοί γονείς έχουν την τάση, στο διάλειμμα για νερό να τρέχουν να παρηγορήσουν το νεαρό ή τη νεαρή που τα «άκουσε» για τη συμπεριφορά του ως προς την πειθαρχία ή στην ελαφριά πίεση του δασκάλου για την εκτέλεση μίας τεχνικής.
Πώς λοιπόν ένα παιδί θα μπορεί να χαλκεύει το χαρακτήρα του και να καλλιεργεί την αυτοπεποίθηση όταν ο προστάτης κάθεται σε ακτίνα ενός μέτρου με το μπουφάν και το πολύχρωμο παγουράκι; Ή με τα χάδια και τις αγκαλιές μετά το απαραίτητο κατσάδιασμα. Το σίγουρο είναι πως το παιδί θα βλέπει σαν μια αγγαρεία την προπόνηση που ανά πάσα στιγμή θα… καθαρίσει η μητέρα και ο πατέρας όταν ο δάσκαλος προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του. Συνέπεια αυτού αποδεδειγμένα θα είναι η αποστροφή από το άθλημα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα μαχητικά αλλά και σε όλα τα αθλήματα.
Ακόμη και ο ίδιος ο δάσκαλος με την παρουσία γονέων στο χώρο του δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του σωστά! Τον τρακάρουν και τον στρεσάρουν οι γονείς, γιατί και ο ίδιος καταλαβαίνει πως κανένας δεν θέλει να «φωνάζουν» στο παιδί του και στην τελική ένα dojo είναι μία επιχείρηση και δυστυχώς ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά αυτή τη… ρουτίνα την πληρώνει το παιδί.
Έχω δει τρομακτικά σκηνικά, όπως το να έρχονται στη προπόνηση ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά και η μικρή αδερφή. Είναι δυνατόν; Στους αγώνες εννοείται πως η οικογένεια αποτελεί κινητήριο μοχλό στην ψυχολογία, αλλά την ώρα της προπόνησης που είναι μία ιερή στιγμή για έναν άνθρωπο που μεταλαμπαδεύει στους μαθητές του τις γνώσεις του είναι εντελώς λάθος. Το παιδί νιώθει συνεχώς ασφαλές με την παρουσία των γονιών, χωρίς να ακούει τον δάσκαλο και εδώ κυριαρχεί η λαϊκή ρήση που λέει: «Τι μου φωνάζεις; Πατέρας μου είσαι;»
Εννοείται πως δεν θέλω να περάσω το μήνυμα: «Αφήστε τα παιδιά σας στην τύχη τους», τουλάχιστον όμως αυτή τη μία ώρα βγείτε έξω! Μην σας βλέπουν… Δοκιμάστε το και θα δείτε ότι το παιδί θα δει αλλιώς το κομμάτι της προπόνησης και θα σας παρακαλάει να πηγαίνει. Όσο το παρακολουθείτε όλο και θα μετατρέπεται σε αγγαρεία, ενώ θα έρθει και η στιγμή που θα σας πει ότι δεν θέλει να πάει ξανά γιατί δεν του αρέσει -ίσως να τα ρίξει και στον δάσκαλο- και θα αναζητήσει πράγματα να κάνει που δεν θα σας έχει πάνω από το κεφάλι του. Να κάτσει δηλαδή στο δωμάτιο του με το ίντερνετ και τα παιχνίδια του, χωρίς τα μάτια σας να το κοιτούν και χωρίς εκεί να ζητάει την επιβεβαίωση σας.
Τα μαχητικά αθλήματα ήταν είναι και θα είναι μία φθηνή διέξοδος για όλους τους ανθρώπους που θέλουν να φτιάξουν δυνατό χαρακτήρα, δεν είναι οι μπουνιές και οι κλωτσιές που θα σε καταστήσουν ικανό να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Η αυτοπεποίθηση είναι που κάνει τη διαφορά!
Στα Social Media γίνεται η μεγάλη… μάχη:
