29/03/2024

Ο επαγγελματισμός δε θέλει μόνο κόπο, θέλει και τρόπο…

Γράφει ο Dr. Κωνσταντίνος Δαβιτίδης – saveyoursmile.grplaysafe.gr

Πολύ ενδιαφέρουσες οι τελευταίες τοποθετήσεις εμπλεκομένων με τα μαχητικά αθλήματα προσώπων σχετικά με τις αιτίες δια τις οποίες ένας Έλλην αθλητής αποτυγχάνει κυρίως στις διεθνής του εμφανίσεις. Είναι εξίσου πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην Ελλάς του σήμερα αρχίζουμε να σκεπτόμαστε. Να σκεπτόμαστε τουλάχιστον κάπως επαγγελματικά, διότι ως όρος ο επαγγελματισμός στη χώρα μας, κατά την προσωπική μου άποψη δεν  υφίσταται…θα ήθελα πολύ να κάνω λάθος, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Όλοι οι αγώνες που γίνονται περί των μαχητικών δεν υλοποιούνται κάτω από την αιγίδα ομοσπονδίας, ομοσπονδίας επαγγελματικής, αναγνωρισμένης σε παγκόσμιο ή τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όλες οι προσπάθειες γίνονται από ιδιώτες διοργανωτές, όχι ότι είναι άσχημες, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν μέλη κάποιας αναγνωρισμένης ομοσπονδίας, να καλούν αναγνωρισμένους κριτές στους αγώνες τους, με τους συμμετέχοντες αθλητές πάντα σε ένα έγκυρο ranking. Αυτό όμως θα σήμαινε περισσότερα έξοδα (εισιτήρια κριτών, ετήσια συνδρομή εις την ομοσπονδία), επίτευξη συγκεκριμένων προδιαγραφών κατά τη διεξαγωγή αγώνων – έλεγχος, πρόσκληση διακεκριμένων αθλητών (άλλα έξοδα)…αστείο θα πει κανείς, εάν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι περισσότεροι «επαγγελματικοί» αγώνες στη χώρα μας.

Επαγγελματισμός στην Ελλάς του σήμερα σημαίνει έναρξη τουλάχιστον ατομικής εταιρείας, ασφάλεια, μηνιαία έξοδα. Εάν λάβουμε τα παραπάνω υπόψιν και μιλώντας μόνο για Ελλάδα, ο μόνος επαγγελματίας είναι ο Μιχάλης Ζαμπίδης…ο άνθρωπος ζούσε από το kick boxing και πλήρωνε φόρους από τα εισοδήματα του. Όλους τους άλλους αθλητές θα τους ονόμαζα, χωρίς παρεξήγηση ανά αγώνα έμμισθους…αυτός θα ήταν ο σωστός όρος κι όχι επαγγελματίες.

Ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι στους αθλητές. Εδώ ακριβώς ήθελα να καταλήξω εξ αρχής. Προπονητές, φίλοι, διοργανωτές αγώνων αραδιάζουν ένα σωρό φούμαρα στα παιδιά που αν μη τι άλλο προσπαθούν, προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι και να διακριθούν σε ένα αγώνισμα το οποίο αγαπούν, πιστεύουν ότι μπορούν και θέλουν να γίνουν επαγγελματίες. Μιλώντας επί χρόνια με διεθνής κι εγχώριους προπονητές θα έλεγα ότι συγκεκριμένα στοιχεία δεν αφήνουν τους αθλητές, ούτε καν να σκεφτούν μία επαγγελματική πορεία.

–    Ο τρόπος αντιμετώπισης των προπονητών είναι καταρχάς αντιεπαγγελματικός. Οι ίδιοι οι προπονητές δε φταίνε, ο επαγγελματισμός βρίσκεται σε εμβρυϊκά στάδια. Το συγχωροχάρτι τους το έχουν, δεν ήσαν ποτέ επαγγελματίες, δεν είναι σε θέση να σκεφτούν διαφορετικά, αλλά πρέπει…χάριν του αθλητή τους. Βλέπεις ότι ανεβαίνει το επίπεδο του αγωνίσματος, το επίπεδο του αθλητή σου…οι γνώσεις σου εξαντλήθηκαν, παραδέξου το: ότι μπορούσες να δώσεις, το έδωσες…άφησε τον αθλητή σου να φύγει. Να φύγει ελεύθερα σε άλλο σύλλογο, σε άλλη χώρα, ακόμα και να αλλάξει αγώνισμα.

Έναν από τους λίγους προπονητές που όντως παραδέχομαι είναι ο πολύ γνωστός σε όλους του χώρου πρώην προπονητής της Εθνικής Ομάδα πυγμαχίας Βλαδίμηρος Ουρκουντίνωφ, νυν προπονητής της Εθνικής Ομάδας Κίνας. Αναφερόταν συχνά στο γεγονός ότι είναι σε θέση να πλάσει έναν Ολυμπιονίκη, αλλά δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις να τον κάνει επαγγελματία. Αυτογνωσία ο τύπος και δεν την κρύβει. Στην ίδια άποψη κινείται κι ένας άλλος καθαρά επαγγελματίας πυγμάχος του εξωτερικού, άλλα Έλλην, ο Μιχάλης Αρναούτης που δεν ξεχνά να αναφέρει στις κοινές συζητήσεις μας το γεγονός ότι η επαγγελματική πυγμαχία δεν έχει καμία σχέση με την ερασιτεχνική, δεν είναι άθλημα, αλλά επάγγελμα.

–    Η πρακτική συμμετοχή σε αγώνες. Διασυλλογικοί αγώνες έχουν σχεδόν εξαλειφθεί, για τους «γνωστούς» λόγους, διοργανώσεις γίνονται υπό συνθήκες και ελάχιστες…ο αθλητής εγκλωβισμένος μόνο στην προπόνηση του συλλόγου, άντε κανένα αγώνα στο εξωτερικό. Φαντασθείτε ο Tigran Ouzlian είχε 300 ερασιτεχνικούς αγώνες στις πλάτες του πριν γίνει επαγγελματίας πυγμάχος, ενώ ο νεότατος ερασιτέχνης σήμερα Αλέξανδρος Τσανικίδης έχει ήδη στο ενεργητικό του 130 διεθνής και εγχώριους αγώνες. Άρα περισσότερες συμμετοχές, πρακτική που συνεχώς εκλείπει από το χώρο των μαχητικών. Με μία δύο συμμετοχές το χρόνο σε διοργανώσεις και ένα πανελλήνιο δουλειά δεν γίνεται…

–    Management, πλήρη απαξίωση του όρου. Πραγματικοί manager του αντικειμένου που θα μπορούσαν να κατευθύνουν τον αθλητή σωστά και επαγγελματικά το οποιοδήποτε αθλητή είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Από την άλλη ο κάθε προπονητής το παίζει manager κι ούτε κάθ’ εξής.

–    Ψυχολογία του Έλληνα αθλητή – κίνητρα. Δεν παίζω με εκείνον, είναι φίλος μου…δεν παίζω με τον άλλον είναι καλύτερος μου…μου δίνουν λίγα λεφτά…μπλα μπλα μπλα. Εάν θέλει κανείς να διακριθεί δεν υπάρχουν φιλίες και κουραφέξαλα. «Καθαρίζεις» το χώρο μέσα στη χώρα σου, μετά την Ευρώπη, τα άλλα έρχονται μόνα τους. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα…αλλά ο Έλλην δεν γουστάρει να αφήσει τη χλίδα και τη ζεστασιά του σπιτιού του, ρισκάροντας τα πάντα για αυτό που αγαπά και αντιπροσωπεύει…είναι μαχητής και κατακτά το ένα τρόπαιο μετά το άλλο, παρά τις θυσίες που πρέπει αναγκαστικά να κάνει. Πάρτε για παράδειγμα τον Ζαμπίδη, καθάρισε την Ευρώπη και το Κ1 ήρθε μετά να συμπληρώσει το κερασάκι στην τούρτα, Αρναούτης έπρεπε να φύγει για να κάνει καριέρα στις ΗΠΑ, ο Χρήστος Πετρούτσος τα άφησε όλα κι έφυγε φαντασθείτε σε ηλικία 27 ετών για να κάνει επαγγελματική  καριέρα στην Ολλανδία, ο Μιχαλούδης Θανάσης, νεότατος πυγμάχος είναι Αμερική…

«Κάποιοι θέλουν να συμβεί, άλλοι εύχονται να συμβεί, οι υπόλοιποι απλώς το πραγματοποιούν» Michael Jordan