28/03/2024

H απέχθεια για την μπάλα και ο δρόμος των πολεμικών τεχνών

Σαν ρεπόρτερ του ποδοσφαίρου αλλά και τον τελευταίο 1,5 χρόνο των πολεμικών τεχνών, αναπόφευκτα προβαίνω σε συγκρίσεις που με κάνουν να ελκύομαι περισσότερο από τα ρινγκ παρά από τα τερέν.

Πρόλαβα να δω ξύλο στις εξέδρες χωρίς ουσιαστικό λόγο, επίπεδο δαπέδου από δημοσιογράφους, προπονητές και παίκτες, που θεωρητικά προέρχονταν από τα «μεγάλα σαλόνια» όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι «ποδοσφαιρικοί». Το χθεσινό παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό δεν μας γύρισε χρόνια πίσω, γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτσι ήταν τα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Ίδια και απαράλλαχτα…

Εδώ κάπου κολλάει και ο κόσμος των πολεμικών τεχνών που τόσο φοβάται και κατακρίνει η κοινωνία, μιλώντας για μπράβους, υπόκοσμο και επικίνδυνα σπορ που θα χτυπήσει το παιδί σου. Εγώ βλέπω στην μπάλα τραυματισμούς αθλητών που κρατάνε πάνω από χρόνο, τουλάχιστον τέσσερις με πέντε φορές σε ένα πρωτάθλημα, επιθέσεις οπαδών και τραυματισμός από… σπόντα περαστικών και ένα «τέρας» που τρέφεται από τους ίδιους τους παράγοντες.

Έχω ξαναπεί ότι ο κόσμος των μαχητικών αθλημάτων είναι πιο αγνός- παρθένος τουλάχιστον στο κομμάτι του κοινού, προπονητών και παίκτων. Σίγουρα υπάρχει και η «καφρίλα» αλλά αυτή είναι ίδιον της ελληνικής φυλής και δεν αποβάλλεται… Πάρτε μία γεύση τι με ώθησε να γράψω τις σκέψεις μου…

http://www.dailymotion.com/video/x1ow2jn_fisouna-2-telos-agona_sport