Δεξιά-Κάτω-Δεξιά + Γροθιά’ ή ‘Αριστερά-Κάτω-Αριστέρα + Γροθιά’, ανάλογα με το σε ποια πλευρά της οθόνης βρισκόταν ο Ryu σε σχέση με τον αντίπαλό του, αυτή ήταν η αλληλουχία κινήσεων που έπρεπε να κάνω με μεγάλη ταχύτητα προκειμένου, ο αγαπημένος μου χαρακτήρας από το Street Fighter II, να κάνει ένα πηδηχτό άπερκατ και κυρίως να φωνάξει εκείνο το θρυλικό ‘Shoryuken’ που στις αρχές των 90s’, στα παιδικά μου αυτιά, ακουγόταν ως ‘Σόου Γιούγκεν’.
Σχεδόν ποτέ δεν κατάφερνα να εκτελέσω τη συγκεκριμένη κίνηση τη στιγμή που χρειαζόταν. Παρόλα αυτά, επειδή στα Amiga, μέσω των οποίων ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την σειρά που εχθές (30/8) έκλεισε 30 χρόνια από την κυκλοφορία της, μπορούσες να έχεις άπειρες ζωές, αφού ακόμα και αν έχανες, επέλεγες ‘continue’ χωρίς να χρειαζόταν να βάλεις άλλο ένα πενηντάρικο στο μηχάνημα, κάμποση ώρα αργότερα, με τα χέρια μου κατακόκκινα και το joystick έτοιμο να τινάξει τα ελατήριά του, κατάφερνα να έχω σπάσει ακόμα και τον M. Bison (το τελευταίο boss) στο ξύλο και να πανηγυρίζω έναν ακόμη τερματισμό.
Και εγένετο Street Fighter
Στις 30 Αυγούστου του 1987 ο Takashi Nishiyama και ο Hiroshi Matsumoto δημιούργησαν το Street Fighter, τον πατέρα των fighting video games, για την Capcom. Σε αυτό, το πρώτο παιχνίδι της σειράς ο χρήστης δεν είχε την δυνατότητα επιλογής χαρακτήρα. Ξεκινούσε με τον Ryu και έπρεπε να δείρει δέκα αντιπάλους από πέντε διαφορετικές χώρες, προκειμένου να φτάσει στον τερματισμό.
Το μεγάλο, όμως, μπαμ για το Street Fighter έγινε τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος της σειράς, με βασικότερη διαφορά από το πρώτο πως ο χρήστης δεν περιοριζόταν στον Ryu, αφού μπορούσε να επιλέξει κάποιον μεταξύ των οχτώ από τους δώδεκα μαχητές του παιχνιδιού, ταξιδεύοντας στα διάφορα σημεία του χάρτη που βρισκόταν η έδρα τους. Σ’ έναν χάρτη, στον οποίο η Αμερική βρισκόταν στην ανατολή.
Διαβάστε την συνέχεια στο oneman.gr
