Το επάγγελμα του ψυχολόγου πάνω σε αθλητές είναι πλέον κάτι δημοφιλές και αναγκαίο σε όλα τα σπορ και ιδιαίτερα στα μεγάλα κλαμπ του εξωτερικού που έχουν ολόκληρο επιτελείο ψυχολόγων που αναλαμβάνει την ψυχολογική φροντίδα του αθλητή.Οι πεπαλαιωμένες αντιλήψεις τύπου, «σιγά μην πάω στον τρελογιατρό» κτλ, έχουν ξεπεραστεί ευτυχώς και επειδή οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και περίπλοκες, κάθε νέος μπορεί να στραφεί για ψυχολογική βοήθεια και δεν είναι ντροπή. Το ίδιο ισχύει και στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στα μαχητικά σπορ που η φθορά του μυαλού είναι μεγαλύτερη πολλές φορές από αυτή του σώματος, ο ψυχολόγος είναι επιτακτική ανάγκη.
Μπορεί άραγε ο δάσκαλος να κάνει την δουλειά αυτή;
Θεωρούμε πως μπορεί εφόσον έχει την δική του ψυχολογική ισορροπία αν και πολλές φορές την δουλειά που κάνει ένας επαγγελματίας του είδους, δεν μπορεί να την αντικασταστήσει κανείς. Ο δάσκαλος πρέπει να λειτουργεί σαν δεύτερος πατέρας, έχοντας συνεχή επαφή με τον αθλητή για θέματα που τον απασχολούν. Tρία απλά πράγματα που μπορεί να κάνει ο καθένας και θα «ντοπάρουν» τον αθλητή ψυχολογικά.
Μην φορτώνεις τον αθλητή σου με το βάρος της δόξας!
Καλό είναι να τον «φτιάχνεις» τον αθλητή λέγοντας του πως είναι ο καλύτερος, όμως κράτα τον ταπεινό. Μην μεγαλώνεις τις προσδοκίες και βάζεις συνεχώς μεγαλύτερους στόχους γιατί τον πιέζεις και θα τα κάνει μαντάρα. Βήμα- βήμα την φορά και θα πετύχετε τους στόχους ομαδικά!Καλή η αυτοπεποίθηση αλλά μην φτάσει στο μέτρο της αλαζονείας διότι η αποτυχία αν έρθει, θα είναι μη διαχειρίσιμη. Είναι ένας λάθος που κάνουν και οι γονείς που συχνά πάνε στις προπονήσεις, πιέζουν τον αθλητή και παρεμβαίνουν στο έργο και του δασκάλου. Η μένεις απ’έξω και διατηρείς τον ρόλο σου, ή κάνεις κακό στο ίδιο το παιδί σου.
Δείξτου τα λάθη του!
Μου έχει τύχει άπειρες φορές να πάω σε event και να βλέπω τον δάσκαλο να τσακώνεται με τους κριτές. Καλά κάνει και προστατεύει τον αθλητή του αλλά μετά το παιχνίδι πρέπει να του υποδεικνύει τα λάθη του κι όχι να βγάζει ανακοινώσεις παρέα με τον αθλητή προκαλώντας Θεούς και δαίμονες. Σεβάσου τον κόπο και του αντιπάλου, δείξε τα λάθη στον δικό σου αθλητή, γιατί σίγουρα έγιναν, και οι κόποι σου θα ανταμειφθούν στο επόμενο ματς. Δεν υπάρχει πάντα στα διαιτητικά λάθη δόλος και μην επιδίδεσαι σε κυνήγι… μαγισσών.
Μην ζητάς παραπάνω απ’ όσα μπορούν να δώσουν
«Σπάστον στο ξύλο, όρμα του, διέλυσε τον», τα έχουμε ακούσει σε γωνίες και γωνίες… Φυσικά αυτές δεν είναι οδηγίες προπονητή για το πως θα φτάσει ένας αθλητής στη νίκη. Δώστου ένα πραγματικό πλάνο που μπορεί ο αθλητής να ακολουθήσει. Μην του ζητάς τρελά πράγματα, ή πράγματα που δεν έχει καταφέρει ούτε μία φορά στην προπόνηση. Τον φορτώνεις με άγχος, πίεση και θα αποτύχει. Κάθε φορά και ένα βήμα, έστω μικρό προς την βελτίωση θα τον βοηθήσει να χτίσει θεμέλια για κάτι σπουδαιότερο.
Υποσημείωση: Επειδή βλέπω τακτικές κυρίως παλαιοτέρων προπονητών να βρίζουν αθλητές για να αποδώσουν, ο σεβασμός δεν απαιτείται από τον αθλητή αλλά κερδίζεται. Σαν δάσκαλος σκέψου ότι είσαι πρότυπο του κι όταν εσύ θα τον βρίσεις για να «μάθει», αυτός θα το κάνει στον επόμενο.
